Eind mei vertrekt 18e Hulpkaravaan naar Griekenland

De media staken de nieuwsvoorziening, maar Hulpkaravaan Griekenland gaat eind mei voor de 18e keer naar Athene en Thessaloniki om vluchtelingen te helpen.

Helaas wordt de ellende groter omdat er minder aandacht van de media voor dit enorme humanitaire probleem is. In Griekenland zitten zestigduizend vluchtelingen vast die deze horrortochten hebben overleefd. Op diverse eilanden zitten mensen in natte kleding, in kapotte koepeltenten. Op het vasteland zijn mensen ondergebracht op giftige fabrieksterreinen. Ziektes breken uit door ondervoeding en gebrek aan voldoende medische zorg en financiële ondersteuning.

Griekenland is failliet. Het land kan haar eigen burgers niet meer geven wat nodig is op gebied van voeding en gezondheidszorg. Laat staan dat het vluchtelingen kan bedienen met alles wat nodig is.
De vluchtelingen hebben het overleefd, maar leven mogen ze nog steeds niet. De regeringen in Europa doen na drie jaar overleg nog steeds niet wat nodig is voor hen.

Initiatiefnemer van Hulpkaravaan Erika Mauritz zegt dat ze vooral de motivatie haalt uit zichzelf, hoe zij behandeld zou willen worden onder dergelijke omstandigheden. “Ik geloof dat als de politiek het niet doet, wij burgers het heft in eigen handen moeten nemen. Verder krijgen we natuurlijk steeds weer oproepen vanuit Griekenland met schrijnende tekorten aan spullen, dan voel ik de noodzaak en ga aan het werk. Ook word ik gemotiveerd door het zien van kleding dat wordt weggegooid, dan denk ik wat zonde. Er zijn mensen die het zo hard nodig.”

Zij zegt dat ze soms de opmerking krijgt dat er tussen de vluchtelingen in Griekenland ook profiteurs zitten.

Erika:”Wat maakt iemand een vluchteling? Mag je iemand hulp ontzeggen omdat de reden waarom hij of zij ontheemd geraakt is, voor ons niet legitiem is? Kúnnen we daar wel over oordelen of blijven de redenen onzichtbaar voor onze ogen? Hoe vaak ben je zelf verkeerd beoordeeld in jouw leven, hoe vaak werd je onrecht aangedaan omdat niemand geïnteresseerd was in jouw verhaal en een eigen invulling gaf aan gebeurtenissen?”

“Zeker, niet iedere vluchteling komt uit oorlogsgebied of, beter gezegd, een erkend oorlogsgebied. Maar zeg nou zelf: als jij en je familie niets te eten hebben, als je geen werk meer kunt vinden om je omstandigheden in eigen land te verbeteren, zou je dan zelf ook niet gaan zoeken naar een beter bestaan? Heb je dan geen recht op de titel vluchteling? Honger lijden is vechten tegen de dood, is overleven, niet Leven…”

“Alle mensen die ontheemd zijn en geen kant op kunnen omdat zij door hun hoop op een beter leven in verschrikkelijke omstandigheden zijn beland, zijn wat mij betreft vluchtelingen. Mensen met trauma’s, rouw en verlies, hopeloos aan het lot overgeleverd. Afhankelijk van anderen, die geen kant op kunnen, niet vooruit en niet terug.”

“Verschillende Europarlementariërs hebben verschillende malen de kampen in Griekenland vergeleken met concentratiekampen. Ik weet niet of die vergelijking opgaat, zeker niet alle aspecten ervan. Wat ik wél weet, is dat mensen ziek worden door de erbarmelijke omstandigheden in de kampen waarin zij zijn beland, en dat die worden veroorzaakt door gebrek aan steun voor Griekenland.”

Eind mei vertrekt een kleine karavaan om opnieuw de mensen te ontmoeten en vast te stellen wat nodig is. Om verse groente, fruit, eieren, en dergelijke te kopen van de boeren en uit te delen in de kampen waar het eten vooral bestaat uit koolhydraten. ‘Een groen blaadje staat niet vaak op het menu.’

Stichting Hulpkaravaan helpt de Griekse bevolking te helpen sinds 2015. Hun ervaring is dat juist mensen die alles kwijtraken of zeer weinig hebben, zich keihard inzetten voor vluchtelingen en voor hun landgenoten die in barre omstandigheden verkeren. De stichting ondersteunt deze mensen bij die zelf opgelegde taak.

Eind augustus 2015 deed Erika Mauritz een oproep op Facebook. Wie wilde haar meehelpen om hulpgoederen te verzamelen voor vluchtelingen in Griekenland? Het antwoord was overweldigend. Op 70 locaties in Nederland en België doneerden duizenden mensen en bedrijven wat nodig is in Griekenland. In het hele land is ingehaakt op het initiatief dat opgemerkt is door de lokale media en veel navolging krijgt op sociale media. Honderden vrijwilligers sluiten zich aan bij de Hulpkaravaan en zetten zo hun gevoel van onmacht om in liefdevolle daden want ‘Gewone mensen helpen gewoon’.
Sinds de eerste oproep heeft de organisatie ongeveer 1500 m3 aan hulpgoederen ingezameld.

Rob Vellekoop, 21 mei 2017