Annette heeft DLM het volgende verhaal toegestuurd. Zij doet verslag hoe zij met haar dakloos gezin in Asociaal Nederland anno 2015 amper kan overleven en uiteindelijk moet vluchten naar Frankrijk, waar zij liefdevol door fantastische mensen wordt opgevangen. Zij vertelt hoe zij en haar partner doorvechten na beiden werkloos te zijn geworden. Ondanks een huisuitzetting, twee campinguitzettingen en veroordelingen tot verschillende zware geldboetes. Ondertussen is haar partner uitgeschreven uit Nederland.
Het was oktober 2012, ik had een redelijke baan waar ik mijn kosten goed van kon betalen. Mijn partner woonde deels bij mij en gedeeltelijk in ons chalet/caravan, die we samen gekocht hadden om de vakanties in door te brengen. We waren schuldenvrij.
Daar kwam vrij snel verandering in, want uit het niets kregen we een een naheffing van 5500 euro van het energie bedrijf! We schrokken ons rot, we konden dit niet betalen! Bovendien vonden we het onterecht. Het bedrag was een naheffing van 3 jaar, omdat ik geen standen had doorgegeven hadden ze maar wat gegokt. Achteraf blijkt dat ik het 2e jaar wel, maar te laat, de standen had doorgegeven.
Kort hierna kwam ik in de ziektewet en raakte ik uiteindelijk mijn baan kwijt. Ook mijn partner kwam plotseling zonder werk. Vanuit het niets kwamen we in heel veel ellende terecht.
We besloten een noodsprong te maken door wiet te gaan kweken, geen kwekerij, maar 2 bakken met kleine stekjes. We hadden er geen verstand van en het mislukte ook. We pikten geen stroom, we hadden er gewoon 1 tl-lamp boven hangen. Het kostte alleen maar geld en het gaf veel stress. Toen kregen we een inval! We werden direct afgesloten van de elektriciteit en de woningbouw gaf ons twee weken om de woning verlaten!
We hebben twee jonge kinderen en van de volgende was ik in verwachting.
Een tweetal boetes van mijn partner konden we niet meer betalen, waardoor hij moest gaan zitten, precies op het moment dat we de woning moesten verlaten! Wat een drama en waar moesten we heen? Dat waren twee rampen op hetzelfde moment met een enorme impact op ons gezin.Toen heb ik uitstel gevraagd aan de woningbouw en voor twee weken gekregen. Zo konden we verhuizen en het huis netjes achterlaten. We kregen een lijstje die mijn partner en mijn vriendin, nadat hij weer vrij was gekomen, keurig hebben afgewerkt. Alles werd in orde bevonden, maar onze borg (1300 euro) hebben we nooit terug ontvangen.
Een vriend van ons, schipper van beroep en weinig thuis, bood ons tijdelijk zijn huis aan. Dat hebben we aanvaard, omdat we geen andere optie meer hadden. Bovendien konden de kinderen gewoon op dezelfde school blijven. We hebben daar een paar maanden gewoond en besloten toen naar onze caravan te verhuizen. (twee aan elkaar geschakelde caravans die mijn partner verbouwd had tot chalet)
We wisten dat permanente bewoning niet was toegestaan, maar zovelen deden het en we hadden een plek nodig. Toen hebben we de kinderen van school gehaald en zijn verhuisd naar Brabant. Ook daar hebben we een aantal maanden gewoond en daar is onze zoon geboren.
Inmiddels wilde de campingeigenaar geen permanente bewoning meer op zijn camping en zocht redenen om mensen van zijn park te kunnen verwijderen. Bij ons was de reden onze Beagle, die weleens ontsnapte en loslopende honden zijn verboden. Met veel bombarie kwam de eigenaar vertellen dat we direct van de camping af moesten. Wij weigerden en de politie kwam erbij. Uiteindelijk hebben we ons verblijf nog een maand kunnen rekken …En weer stonden we op straat, met drie kids, een hond en twee katten.
En toen? ‘Toevallig’ ontmoetten we iemand op een feestje die een caravan had in Brabant en hem nooit gebruikte. Deze caravan mochten we tijdelijk huren. Opnieuw was gelukkig de school in de buurt. We kwamen met ons flinke gezin in een caravan van 40 m2 terecht. We hebben dat maanden volgehouden. Ondertussen had mijn partner een nieuwe baan en was ik druk op zoek naar geschikte woonruimte. Dat lukte echter niet. Na drie maanden werd het contract van mijn partner niet verlengd vanwege personeelsoverschot. De gemeente was ondertussen al twee keer langs geweest in verband met de permanente bewoning op onze camping. Uiteindelijk zouden we ook hier afgezet worden.
De buurvrouw van mijn schoonmoeder heeft vrienden op leeftijd die in Frankrijk wonen en hulp konden gebruiken. We kregen per mail contact met hen en spraken af een weekje bij hen op bezoek te gaan (zij betaalden alle kosten) om te zien of het iets voor ons zou zijn.
Kort na deze afspraak kregen we te horen dat we binnen twee dagen de camping moesten verlaten. De hele camping werd schoongeveegd en van gas en elektra afgesloten!
Weer waren we dakloos en het weekje Frankrijk konden we vergeten. De crisisopvang zou ons laatste redmiddel zijn. De mensen in Frankrijk nodigden ons echter uit om bij hen te blijven tegen kost en inwoning! Opnieuw hebben we de kinderen van school gehaald, heel plotseling, spullen in de auto geladen, drie kinderen, twee katten en een hond en we zijn op weg gegaan!
Nu bijna een half jaar later zijn we hier nog steeds! We hebben een onderkomen tot onze beschikking, veel en goed eten, zelfs kleding en luiers worden voor ons betaald door onze weldoeners! Daar staat tegenover dat wij hen helpen omdat zij hun beperkingen hebben.
Onze kinderen wilden we thuisonderwijs geven, omdat we daarvan grote voorstanders zijn. We kregen echter de schoolinspectie op ons dak omdat we Nederlanders zijn. Zij verplichtten ons de kinderen naar school te sturen. Om problemen te voorkomen hebben we dat gedaan. Gelukkig hebben ze het naar hun zin en kunnen ze al aardig wat Franse woorden!
We stonden ingeschreven op het woonadres van mijn schoonmoeder. De belastingdienst ziet dat als samenwonen en nu wordt zij gekort op haar AOW. Daarom hebben we het woonadres veranderd in een postadres. Hierdoor ontvangen wij geen kinderbijslag meer en ook geen andere toeslagen.
Ondertussen hebben wij een advocaat in de arm genomen om de borg terug te vorderen van de woningbouw. Hij zegt dat we zijn kansloos zijn en ons geld kwijt.
We hebben nog een advocaat ingeschakeld vanwege de uitzetting op de camping waar ons mooie chalet staat. Deze rechtszaak hebben we verloren omdat campingbazen veel rechten hebben. Wij moesten de chalet afbreken en de kavel leeg opleveren, omdat wij toen al in Frankrijk zaten is dat ons niet gelukt. Hierdoor volgde een naheffing van 7700 euro. Daarnaast zijn we ook ons chalet kwijt, samen met onze nieuwe schuur.We hebben een advocaat genomen in verband met het kweken van wiet. Deze advocaat kon weinig doen toen we in Frankrijk waren. De uitspraak luidt: twee weken celstraf voor mij plus een boete van 3000 euro, voor mijn partner een maand celstraf en ook een boete van 3000 euro!
Inmiddels zijn we bankroet, mijn partner heeft zich laten uitschrijven uit Nederland, dat scheelt zorgverzekeringskosten. We staan inmiddels rood en kunnen niks meer betalen.Toch geven we niet op. Ondertussen proberen we toch verder te gaan. Mijn partner heeft gouden handen die hij goed gebruikt. Hij heeft hier een eigen klus hok met veel gereedschap en mag doen wat ie wilt. Inmiddels heeft hij een collectie wijnvaten meubels gemaakt, van oude wijnvaten. Ik ben handig in websites bouwen en nu proberen we wat te verkopen.
We hebben in Nederland een daklozenprobleem van ongekende omvang. De Nederlandse politiek ontkent het bestaan er van. Doordat zij het ontkennen, hoeven zij het namelijk ook niet op te lossen. Er is geen probleem, zeggen ze doodleuk. Ondertussen worden steeds meer mensen dakloos doordat zij hun baan verliezen en via de WW in de bijstand terecht komen waardoor zij hun huur of hypotheek niet meer kunnen betalen. Een gang die tienduizenden maken en zeker nog honderdduizenden zullen moeten ondergaan. Een soort zwanenzang, waarvan de slachtoffers in stilte lijden en vooral uit schaamte niets laten merken. Asociaal NL doet niks, roept ondertussen dat de economie weer aantrekt en dat het beter gaat. De grote vraag is natuurlijk met wie het beter gaat. Zeker niet met die honderdduizenden die in armoede leven en zelfs geen dak meer boven hun hoofd hebben.
Rob Vellekoop, 9 april 2015
Geef een reactie