De straat, het #Frontsocial neemt het op tegen de sociale afbraak die Macron voorheeft met zijn hervorming van de Arbeidswet. De nationale staking op 12 september bracht 180 marsen in Frankrijk op de been met 400.000 deelnemers. Dit ondanks dat twee andere grote vakbonden niet meededen.
Het duo Rutte + Asscher is er de afgelopen jaren al in geslaagd om grote bestaansonzekerheid de Nederlandse samenleving binnen te loodsen, waardoor mensen afhankelijker van zowel werkgevers (voor flexwerk en stages) als overheid (voor uitkeringen) zijn geworden. Frankrijk met Macron gaat dit ook proberen. Gelukkig verzetten de Fransen zich al sinds 2016 heftig tegen de aantasting van hun rechten. In 2016 werd maandenlang geprotesteerd.
Macron wil ontslagvergoedingen verminderen en werktijden flexibeler maken. Zijn voorstellen maken het gemakkelijker om werknemers te ontslaan. Daarnaast probeert ook deze regering de macht van de bonden zoals in Engeland te verminderen. Voor bedrijven met minder dan twintig medewerkers zouden arbeidsvoorwaarden voortaan in onderling overleg moeten worden vastgesteld. Meer dan de helft van de Franse beroepsbevolking werkt in het MKB.
Frankrijk heeft een werkloosheid van 9,5% (meer dan 6 miljoen mensen). President Macron wil dit uiterlijk in 2022 naar 7% terugbrengen. Door het bedrijfsleven wordt de arbeidswet gezien als een beperking, aanpassing zal hun machtpositie ten opzichte van de werknemer vergroten wat zoals de Fransen stellen het evenwicht op de arbeidsmarkt zal verstoren.
De vakbond CGT stelt, de organisator van de nationale staking van 12 september:”Deze wet op arbeidsrecht, zoals de vorige, zal de werkgelegenheid niet verbeteren, de onzekerheid verder verhogen, en armoede ontwikkelen zoals in Duitsland of Engeland al is gebeurd.”
De bond zegt dat deze regering de lijn van zijn voorgangers doortrekt waarbij opnieuw arbeid als kostenpost wordt behandeld terwijl het juist rijkdom produceert.
Kijk hier voor een terugblik naar de acties van 2016 met onder andere Nuit Debout.
Rob Vellekoop, 13 september 2017
Ik ben sinds m’n eerste werkdag lid van een vakbond, maar ik moet toegeven dat ik nooit meegedaan heb aan een demonstratie of iets dergelijks. Bij het bedrijf waar ik nu werk is maar een zeer klein percentage lid van een vakbond, dus het leeft ook niet echt. Sommige mensen geven aan dat ze liever individuele afspraken zouden willen maken met de werkgever. Tja, ik vind het triest. Mensen willen niet verenigen.
Het is goed om te zien dat men in Frankrijk minder met zich laat sollen. Dat stuit in Nederland op onbegrip. “Er hoeft maar wat te zijn er ze staken weer” We begrijpen het echt niet in Nederland. Al mopperend laten we ons alles afpakken. Maar wie durft z’n kop uit te steken. Het blijft bij mopperen net zoals ik nu doe.