Het Zwartboek staat vol met ervaringen van uitkeringsgerechtigden met gemeenten bij het werken met behoud van uitkering zoals dat zo mooi heet.
De kille praktijk is dat gemeenten verdienen aan het ´uitlenen´ van bijstandsgerechtigden aan bedrijven. Daarnaast verliezen bijstandsgerechtigden hun rechten, want zij kunnen geen beroep doen op het arbeidsrecht. Zij zijn nog steeds bijstandsgerechtigden die voor hun uitkering moeten presteren waarbij zij gekort kunnen worden op hun uitkering bij de kleinste aanleiding. Om het nog erger te maken kunnen zij ook nog verplicht worden extra scholing te volgen die zij van hun karige uitkering zelf moeten betalen.
De verhalen zijn geanomiseerd omdat bij protest tegen het gebrek aan perspectief, over de arbeidsomstandigheden of de bejegening door leidinggevenden, door sociale diensten vaak gedreigd met korten op de uitkering.
Het FNV trekt de volgende conclusies:
– Gemeenten gebruiken bijstandsgerechtigde om kosten te drukken
Gemeenten hebben een nieuwe vorm gevonden om de kosten van bijstandsgerechtigden te drukken: hen met behoud van uitkering werk te laten verrichten met een productieomzet. De inlener, vaak een regulier bedrijf, betaalt de gemeente hiervoor een inleenvergoeding. Op deze manier blijkt de gemeente Sittard-Geleen in een jaar tijd een half miljoen euro verdiend te hebben. De gemeente Montfoort leent goed bemiddelbare werkzoekenden uit en vraagt daarvoor een vergoeding.
– Er is sprake van verdringing:
Beter geïllustreerd kan het niet dan met het verhaal van een man die ontslagen wordt uit zijn betaalde baan en via de WW en de sociale dienst op dezelfde functie terug komt met behoud van uitkering.
Baliewerkzaamheden, digitalisering van archieven, groenvoorziening en het schoonhouden van de openbare buitenruimte worden steeds vaker uitgevoerd door uitkeringsgerechtigden.
– Geen kans op reguliere arbeid
Uitkeringsgerechtigden klagen dat ze totaal geen uitzicht hebben op regulier werk. Scholing moet in eigen tijd en op eigen kosten.
– Negatieve bejegening
De overheid roept bewust het beeld op van de bijstandsgerechtigde als profiteur die onder druk gezet moeten worden.
Protest daartegen leidt vaak tot dreiging met het intrekken van de uitkering.
Als je je maar genoeg inspant, kom je vanzelf wel aan het werk is de algemene opinie. Mensen zijn echter radeloos omdat ze niet uit hun uitzichtloze situatie komen en niets liever doen dan gewoon aan het werk gaan als werknemer in plaats van als uitkeringstrekker.
– De mogelijkheid van tegenprestatie wordt misbruikt
Het leveren van een tegenprestatie lijkt belangrijker dan dat mensen aan het werk komen. Langdurig wordt van mensen voor de uitkering een tegenprestatie
verlangd. Terwijl wettelijk een tegenprestatie kortdurend in tijd en omvang
moet zijn. Zo eist Rotterdam bijvoorbeeld dat iemand voor minimaal
20 uur per week permanent vrijwilligerswerk zoekt als tegenprestatie,
in de gemeente Pijnacker is dat 8 tot 16 uur per week.
Bron: Zwartboek FNV
Commentaar:
Werk met behoud van uitkering is een zachte uitdrukking voor de misstand die dwangarbeid heet. Dat gemeenten de gore lef hebben om ook nog eens aan het leed van uitkeringsgerechtigden geld te verdienen tart iedere verbeelding.
RV
Zelf 1,5 jaar washandjes lopen stapelen Elastiekje erom en dan weer terug naar de wasserij waar ze vervolgens weer door een andere groep werden ontdaan van elastiek, weer gewassen werden en vervolgens weer terug kwamen bij ons. Jaren gewerkt in de ICT, 3 Masters in mijn zak, Dus gewoon door blijven solliciteren geweest..
Ik had eens een sollicitatie bij een groot bedrijf onder “werk tijd” volgens de leidinggevende kon dat niet omdat ik ” maar eerst een aan mijn quota moest komen voordat ik naar mijn sollicitatie ging”
Resultaat; je raad het al, half uur te laat op mijn sollicitatie waardoor ik dus overduidelijk niet werd aangenomen……..
Met twee HBO studies achter de kiezen, riante werkervaring, et cetera, dakloos en verplicht (onder het mom van dagbesteding) gratis ingezamelde kleding sorteren op merkkleding (naar de winkel toe) tegen een euro per uur. De rest per bulk van 18 cent de kilo richting Afrika (waar veel van “onze” merkkleding vandaan komt). Met een daklozen uitkering, een eigen bijdrage, en een zorgverzekering, houd ik 20 euro per maand over om vrij te besteden. Wil je echter een broek, jas o.i.d. voor jezelf hebben, omdat je dit in een winkel niet kunt veroorloven, dan wordt er minimaal vier tot zes euro geëist. En zo zijn er legio voorbeelden te over. Overigens, mijn “werkcoach”, weet niet beter dan dat hij “baas” is en speelt en dat hij mij bij de taas heeft, want klagen…
Orionis Walcheren precies hetzelfde als je begint op TTC (afkorting voor Test en Trainings Centrum) mag je schroefjes afwegen en inpakken in een doosje, waarna die doosjes dan weer in een grotere overdoos ingepakt moeten worden! Of snoepjes inpakken maar vooral geen snoepje opeten want je hebt problemen met leiding gevenden.
sylvia
Heel triest, ik ben al een jaar bezig om de gemeente Breda te overtuigen van deze misstanden. Ik heb zowel de burgemeester als de krant de Stem hierover vragen gesteld of dat ze iets hierover wilden publiceren maar ik krijg geen antwoorden.
Ik heb met vele anderen een contract moeten tekenen bij het “bedrijf”Werk Nu van de gemeente en moest dagenlang pennen uitproberen op een vel papier öm te kijken of ze het nog deden”!! Daarna wezenloos hele dagen voor je uitkijken omdat er niets te doen was of je kon kinderpotloden schoonmaken met een vuile lap! Dat noemden ze een leer werk proces! Velen van ons kwamen huilend thuis en vertelden niet wat ze de hele dag aan het doen waren.
Ik doe al jaren hetzelfde het haalt niks uit. Ik ontvang alleen maar tegenwerking vanuit gemeente en de krant, de media doet alsof hun neus bloed. Nederland barst van de diverse rechtsstaten met eigen wetten en regelgeving, waar ik de media in zekere mate ook van verdenk.
Mensen die daar last van hebben en op (re)ageren verdwijnen in het laatje van ” individueel probleem”. Wat mogelijk ook bij de media ontstaat. Men ontkent het collectief en daarmee een groter wordende groep mensen, een bevolkingsgroep van inmiddels minimaal 1,1, miljoen mensen waaronder 390.000 kinderen. Vergeet niet de media is ook een bedrijf.
Triest. In Sittard-Geleen is hier niet eens een raadsvergadering aan besteed. Geen Kaders, men kan er mee doen wat ze willen. Het ergte hieraan is dat de politiek dit ok vind. Helaas is de SP (1zetel vande 37) de enige die hier steeds als het weer kan aandacht voor vraagt en de gang van zaken afkeurd. Velen die werken in het 600 banenplan (welke banen of beter gezegd welk salaris) worden geintimideerd met strafkortingen bij kritiek.