Om te beginnen het feit dat je werkloos bent geworden wil niet zeggen dat je een loser bent, een nutteloze, een klaploper, een tweederangsburger of een profiteur. Dat is de grootste leugen die er is.
Nee, je hebt geen werk meer, je hebt je baan verloren. Dat zijn de feiten en dat is niet het einde van de wereld. Helaas ga je er in inkomen fors op achter uit. Voor de rest ben je niets minder dan mensen met een baan. Blijf trots op jezelf, je bent waardevol.
Verlies van die baan een van de moeilijkste hindernissen om te overwinnen. Vanwege de emoties die daaraan vastgekleefd zitten. De maatschappij heeft je geleerd dat je zonder werk niemand bent. Realiseer je de onzinnigheid van dit idee. Verlies van werk zit qua zwaarte in het rijtje van overlijden en het verlies van familie. Dit is de eerste barrière die je moet aanpakken anders wordt je leven onnodig zwaar en lastig.
Kijk naar je positieve kanten. Kijk naar wat je kan. Geniet van de dingen die er nog steeds zijn. Ook al drukt het geringere inkomen op je schouders. De zon schijnt nog steeds. Het voorjaar bloeit en is helder groen, de herfst nog altijd statig en schitterend. Richt je op de dingen die je leuk vindt. Hobby, sport, wandelen, enzovoort.
Wat ook heilzaam werkt is opkomen voor jezelf. Accepteer niet dat medeburgers je minderwaardig behandelen. Laat je niet in de hoek zetten en afschepen door de sociale dienst/UWV. Informeer naar je mogelijkheden, kijk naar de manier waarop anderen zich weren. Put moed uit de moed van anderen die ook in de WW of bijstand terecht zijn gekomen. Of word actief in een van de bewegingen van uitkeringsgerechtigden die langzaam in ons land ontstaan. Ontmoet medestanders en doe mee aan het hervormen van ons sociale stelsel.
We kunnen je hulp hard gebruiken.
Rob Vellekoop, 16 mei 2013, delangemars.nl
Op de site staat te lezen:
“Waarom veranderen we de wereld niet in een hemel voor ons allemaal. [………]
Omdat we nog niet bereid zijn met elkaar te delen en nog niet genoeg inzien dat we elkaar nodig hebben.”
“… inzien dat we elkaar nodig hebben.” klinkt als een onoverkomelijke noodzakelijkheid.
Als een verplichting dus.
Stel je voor dat we de [noodzakelijke] dingen met én voor elkaar doen, omdat ons dat vreugde geeft!
“Omdat we nog niet bereid zijn met elkaar te delen”.
We zijn daartoe niet bereid vanwege ANGST. (Onder andere de) Angst dat er dan “voor mij” te weinig overblijft. Maar als we gewoon gaan [uit]delen, dan …. ja, zo is er een bijbelverhaal over het uitdelen van broden en vissen (en wijn?) …… Er heerste de angst dat er niet genoeg zou zijn, althans NIET VOOR IEDEREEN. Zonder verder na te denken, werd er – op advies van een zekere man – begonnen met uitdelen, zonder te weten of er vpldoende voor eenieder was.
“Rutte” heeft immers gelijk: er is inderdaad werk zat!
Want we hebben toch huizen, voedsel, mobiliteit, energievoorziening, kleding, … nodig?!
Maar, om in dat alles te voorzien, vraagt lang niet meer zoveel werkuren als bijvoorbeeld 50 jaar geleden. Met andere woorden, laten we binnen 10 jaar stapsgewijs overgaan van een vijfdaagse naar een tweedaagse werkweek. Er is werk genoeg, pardon: zat. Maar niet als vastgehouden wordt aan de [werk]slaven-inzet van 40 uren per week. Volkomen overbodig!
Zoals alles in het leven gebaat is bij balans/evenwicht, geldt dat ook voor de verdeling van werk en van inkomen.
Op sociaal-maatschappelijk niveau: http://www.boublog.nl/2012/04/27/sociale-ongelijkheid-en-economische-instabiliteit/
Telkens weer de vraag: waarom wil iemand zo veel [meer dan een ander] verdienen?
We kunnen, m.i., echter niet volstaan met slechts naar de positieve dingen te kijken. Want dan zullen de negatieve aspecten in ons (individueel/collectief) functioneren, blijven bestaan en vanuit het onderbewustzijn blijven interveniëren. De duistere aspecten dienen herkend, erkend en geaccepteerd te worden, als bestaand. Pas dán kan de duisternis (in ons handelen) getransformeerd worden in Licht [en Liefde].
Ik had het niet beter kunnen verwoorden; say it loud: I’m unemployed and I am proud.
Mooi geschreven hoor.want je slaat de spijker op zijn kop! gisteren werd er door een Jobcoach gevraagd of wij misschien wisten hoe wij kunnen overleven in een jungle ons antwoord was: Ja hoor! als bijstandgerechtigden 3 weken te werk stellen kunnen overleven in een kamp als Pastiel ( empatec) is de jungle geen probleem!! Bijstandgerechtigden worden door heel veel mensen die gelukkig wel werk hebben gezien als klaplopers en luie personen.Die mensen weten totaal niet hoe lang de meeste mensen hebben gewerkt maar is mede onder de invloed van de media gehersenspoeld.En Rutte doet daar dan nog een schepje bovenop door te zeggen:Als je wilt werken is zat werk!!
Als je dat lang genoeg blijft herhalen gaat de werkende meute dat vanzelf geloven ,totdat ze zelf zonder werk komen te zitten dan gaan ze beseffen dat alles een grote leugen is en vooral en dat is te triest…..ook zij zijn dan een product geworden die geld moeten gaan opbrengen voor de elite.wel werken voor je bijstand maar geen enkel vooruitzicht op een vaste baan.je moet in een werk kamp werkzaamheden doen die eerst werden gedaan door mensen in een sociale werkplaats.Die hebben ze hun werk afgenomen en vervangen door hun nieuwe doelgroep…………. de bijstandgerechtigden!