Playing for change – muziek voor vrede uit alle windstreken

Zij proberen de wereld te verbinden met muziek. Een van hun muziek videos is door meer dan 100 miljoen mensen bekeken. Hij gaat over verandering, liefde, vrede tussen mensen. Playing For Change brengt en verzamelt straat-optredens sinds 2005 met enorm veel succes. Het laat geen mens onberoerd, het raakt het universele verlangen naar warmte en vrede in een tijd vol haat en geweld.

 

Het verlangen is universeel.

Ieder mens gedijt bij harmonie.

Geen gezond mens heeft behoefte aan pijn.

Geen weldenkend man of vrouw wil een ander geweld aandoen.

Een groeiende groep musici uit New Jersey, Pisa, Congo, Cuba, Livorno, New Oreans, Kingston, Rio de Janeiro, Mali, Dakar, Jamaica, Chennai, New York brengt ons samen.

Zij maken muziek op straat in het zonnetje, in de tuin, op strand, op de stoep, op de rand van een boot met een gemeenschappelijk gevoel:

Kap met Oorlog!

Kunnen we in godsnaam gewoon leuke dingen met elkaar doen?

Kijk naar het plezier waarmee ze muziek maken, met elkaar, wereldwijd, als bewijs dat het ook anders kan.

Oorlog is alleen interessant voor de wapenindustrie die aan de pijn en het verdriet van anderen verdient.

Playing For Change (PFC) is een beweging bedoeld om de wereld te verbinden en te inspireren door muziek. Geboren vanuit het gemeenschappelijk geloof dat muziek de kracht heeft om grenzen af te breken en afstanden tussen mensen te overbruggen. Hoe groot de verschillen tussen mensen ook mogen zijn, ze zijn nooit sterker dan dat wat ons bindt. Door het gebruik van de universele taal van de muziek probeert Playing for Change de mensheid te verenigen. Een hart, een lied.

PFC wordt opgericht in 2002 door Mark Johnson and Whitney Kroenke, op zoek naar inspiratie met een mobiele studio en camera’s in de straten van de VS. Hun muzikale reis leidt tot de documentaire “A Cinematic Discovery of Street Musicians.”

Tijdens een wandeling van Mark Johnson in 2005 door Santa Monica in Californië ontmoet hij  Roger Ridley die op straat “Stand By Me” zingt. Roger had zo veel bezieling en overtuiging in zijn stem dat Mark hem benadert om “Stand By Me” als een Song Around the World te maken. Roger stemt in en Mark keert terug met opname-apparatuur. Sinds die dag reist de PFC crew over de wereld voor opnames en het filmen van musici. Op deze manier bouwen ze in vrede aan een wereldwijde familie.

Rob Vellekoop, 17 april 2017

10 Comments

  1. Ik weet zeker dat vooral bankiers, politici en journalisten er heel erg blij mee zijn dat we muziek maken omdat we allemaal vrede willen. Want die kunnen hun geluk natuurlijk niet op. En dàt geluk wordt door bijna niemand doorzien. We zijn in ’45 nergens van bevrijd. Want als dat wel zo zou zijn dan hadden we geld gekregen dat iedereen gelijke kansen biedt. Maar nee, er zijn een paar Patsy’s opgeknoopt middels de Neurenberger processen, de Nederlandse politie die de Amsterdamse joden uit hun huizen hebben gesleurd kreeg een andere kleur uniform, SS èn SA-man Prins Bernhard kwam angstig dapper aan het hoofd van de Binnenlandse Strijdkrachten ons land weer binnen…en dat was het dan.
    Geen ander geld en nog steeds -of opnieuw- hetzelfde soort misdadigers op alle sleutelposities. Opnieuw het ordinaire gappen van het gemeenschapsgeld en opnieuw geen hond in het parlement die het volk vertegenwoordigt. En altijd gore moordpartijen van politie en justitie zodat de angst er goed in blijft bij het volk.

    EN DAN MOETEN WE NU, 70 JAAR LATER, OOK NOG OM VREDE GAAN SMEKEN?

    Dat denk ik niet. Na jaren van zorgvuldig onderzoek kan ik alleen nog maar begrip opbrengen voor het verzet van de RAF. Dat ik zo denken en voelen moet maakt mijn leven er natuurlijk niet beter op. Maar het is niet anders.

    • Precies Johan Bosman, we zijn helemaal niet bevrijd………..vandaar TTIP en CETA

  2. Mu ziek heeft vele dimensies ik zie je graag ik heb je nodig mijn versie ik zie je graag ik heb je niet nodig

  3. John Lennon, die mogelijk niet de weg van de NWO volgde heeft het moeten bekopen? En zijn talrijke volgelingen, die vroegtijdig het leven gaven?

  4. Ja, muziek…..het enige in het leven dat je er gratis bij krijgt en de meest directe kunstvorm. Gaat rechtstreeks via de oren de hersenpan in waar de betovering plaats vindt. Ik heb vanaf mijn zevende jaar muziek gemaakt en ben uiteindelijk een viool-junkie geworden. Ik schat dat ik vandaag wel 2 uur op het ding heb staan krabben. Instrijken en instuderen voor straks, als het niet meer zo koud is. En dan maar spelen op het grote plein midden in de stad. Niet om geld maar gewoon voor wie het leuk vindt. Ik speel zo’n 150 stukken uit m’n hoofd die ik vrij aardig kan vertolken. Er zit van alles bij: Rachmaninoff, Bach, Händel, Beethoven, Schubert, Boccherini etc. etc. Maar er zit ook wel wat bluegrass bij en een paar “gekke” (avantgardistische) stukjes kamermuziek.

    Ik speel echter niet voor de vrede want ik vind dat als er toch geen oppositie in ons parlement is dat die hoognodige oppositie toch wel buiten ons parlement plaats zal moeten gaan vinden. Woody Guthrie speelde zijn muziek ook niet voor de lieve vrede maar tegen het amerikaanse fascisme. Het stond ook met grote letters op z’n gitaar: “This machine fights fascisme”.

Reacties zijn gesloten bij dit onderwerp.