Top zorg verdient tot 4 ton, medewerkers massa-ontslag of loonsverlaging

Terwijl in de ouderenzorg de afgelopen twee jaar 65.000 werknemers hun baan verloren of een kwart van hun salaris moesten inleveren boekten dezelfde zorginstellingen een gezamenlijke winst van € 307 miljoen en kregen de directeuren uit de top 50 maximaal € 397.000 salaris per jaar. Hun maximale ontslagvergoeding was € 223.319, volgens een onderzoek van Vakbond FNV Zorg en welzijn.

Alle onderzochte instellingen samen hebben een eigen vermogen van € 4,7 miljard.

Ik zou op deze plaats hele lelijke dingen over de Zorgtop kunnen schrijven, namelijk dat het zakkenvullers en graaiers zijn, die zich mateloos verrijken ten koste van de cliënten van de zorg en de medewerkers. Wat ik nog veel erger vind is de arrogantie waarmee dit uitgevoerd wordt alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Het toverwoord ‘bezuinigingen’ valt en opeens lijkt alles te kunnen. Ondertussen laten de mainstreammedia de zon weer schijnen in onze economie, waarbij ze vergeten te vertellen dat de economie van de rijken aantrekt, maar niet die van de gewone burger want die bijt op zijn nagels van angst dat hij niet de volgende is die de laan wordt uitgeschopt of een loonsverlaging moet accepteren.

De bezuinigingen van de afgelopen dertig jaar beginnen hun rendement af te werpen. Iedereen is bang geworden om zijn baantje te verliezen. De schrik zit er goed in. De conservatieve regering Rutte ll lijkt ongestoord zijn gang te kunnen gaan. ieder jaar schaven ze een stuk inkomen bij de massa weg en toveren het er bij de rijken bij. De media effenen met hun propaganda al decennia lang het pad waardoor bijna iedereen gelooft dat er bezuinigd moet worden. En dat het vooral niet anders kan. Met andere woorden het kan niet anders dat de rijken rijker en de armen armer worden?

Rob Vellekoop, 10 juni 2015

5 Comments

  1. Hola aloha homie /amigo DLM Robbie enneh alle Medelanders met VOC-loos hart,

    Afgelopen avond was ik op een bijeenkomst op de UvA. Universiteit van Amsterdam, en daar deelden leraren en studenten mij mede, dat Universiteiten tegenwoordig ook in de vastgoed sector moeten handelen / speculeren en met nadelige financiële consequenties en tevens geldt exact hetzelfde voor de zorginstellingen.

    Dit is de Universiteiten opgelegd in het verleden door het paarse kabinet. Dus Universiteiten moeten i.p.v. alleen studenten opleiden, tegenwoordig ook erbij speculeren in de vastgoedsector en tevens worden in het heden de Universiteiten bestuurt door managers / Krijtstreepbrigade.

    De komende paar jaar, in ieder geval tot 2020 gaat de UvA in totaal een krappe 80 miljoen verlies draaien om gebouwen neer te zetten en de rente over haar schuld te betalen.

    Daarom werd dus laatst het Maagdenhuis bezet door zowel studenten als hun leraren om te protesteren tegen de (r)overheid en hun kapitalistische privatiseringsbeleid.

    Leest dit artikel maar voor de volledigheid:

    NA HET MAAGDENHUIS: NATIONALISEER VASTGOED SEMIPUBLIEKE SECTOR
    Door RODRIGO FERNANDEZ

    Vastgoed van semi-overheidsinstellingen moet terug naar de staat, zegt financieel geograaf Rodrigo Fernandez. Die kan immers spotgoedkoop lenen. En: de leden van de krijtstreepbrigade kunnen dan weg uit de bestuurskamers van onderwijs- en zorginstellingen. Hup, naar de Zuidas met z’n allen – bij een degelijke overheidsdienst.
    Een bezuiniging van de Universiteit van Amsterdam bij geesteswetenschappen heeft de impuls gegeven voor een sociale beweging die afgelopen maandag culmineerde in een grote, om verschillende redenen opmerkelijke demonstratie. Docenten en studenten liepen zij aan zij door de stad. Buiten zicht stonden ME busjes opgesteld en ook een groep ‘stillen’, politie in burger, bij de Oudemanhuispoort, liet het zien: het gepolder is voorbij. Een periode van polarisatie lijkt aangebroken. De vraag die voorligt is: hoe nu verder?

    Het middel boven het doel
    Het afstoten van semipublieke taken (zorg, onderwijs, woningcorporaties) door de Paarse kabinetten in de jaren ’90, heeft geleid tot een complexe kostenbewakingsbiotoop, die hoewel door de staat gecontroleerd, private partijen als medebewoners heeft. Zo werd een ondoorgrondelijk bureaucratisch monster gecreëerd om de verdeling van middelen te organiseren, opererend in een habitat vol perverse prikkels. Zo’n monster groeide soms uit een volwaardig speler met eigen belangen, zoals in de zorg de verzekeraars dat zijn. De kaste van professionele managers in het onderwijs lijkt steeds meer in de richting van de zorg te gaan door het middel, een systeem voor de allocatie van middelen, boven het doel te stellen.

    Managers hebben de macht
    Deze generieke disciplineringsmachinerie, met als bijbehorende newspeak de onvermijdelijke managerspraat, heeft een machtsbasis die berust op minimaal twee pijlers. De eerste is het organiseren van activiteiten binnen het wettelijke, politieke en financiële kader van de staat. De tweede is het opereren binnen het kader van financiële spelers, banken in het bijzonder. Beide processen betekenen dat externe maatstaven en de bijbehorende logica het handelen gaan domineren, tot in de haarvaten van de organisaties.

    Het rendementsdenken is daarmee een bron voor machtsuitoefening geworden voor de kaste van professionele managers. Twintig jaar geleden was zoiets in kringen van universiteitsbestuurders onbestaanbaar. Zoals Wolfgang Streeck vaststelde in zijn toespraak in het bezette Maagdenhuis: er is sprake geweest van een geleidelijk proces van fundamentele verandering.

    In een artikel in Antipode stelden Reijer Hendrikse, Ewald Engelen en ik vast dat het vastgoed bij de UvA en andere instellingen voor hoger onderwijs een Trojaans paard is geweest. Doordat dat het Rijk in de periode van Paars het vastgoed overdroeg aan de universiteiten, zonder voldoende financiële middelen mee te geven, hadden sommige van die universiteiten geen andere optie dan met banken in zee te gaan. De overdracht creëerde ook een ongelijk speelveld, omdat niet elke universiteit dezelfde kostenstructuur heeft maar wel dezelfde bruidsschat meekreeg. In feite past deze overdracht in een bredere over-de-schutting-gooien strategie van opeenvolgende regeringen. Decentraliseren onder het mom van ‘meer vrijheid’ en tegelijkertijd de financiële kaders bevriezen of verkleinen, waardoor de lagere bestuurlijke eenheden en losse instellingen moeten leren zwemmen in troebel water vol bezuinigingen.

    Krijtstreepbrigade buiten de deur
    Wat nu te doen, na het Maagdenhuis? Als we vaststellen dat het Trojaanse paard van Paars de logica van bankiers binnen de poorten van universiteitsinstellingen heeft gebracht, moeten we daarmee beginnen. Als we ook vaststellen dat de Nederlandse staat tegenwoordig tegen een historisch lage rente kan lenen, dan moet de conclusie zijn dat het Rijk beter het vastgoed van de gehele semipublieke sector kan bezitten.

    Rutte is een dief van onze portemonnee als niet de staat maar de UvA en de VU met Deutsche Bank om de tafel moeten om over leningen te praten. Ook is hier een schaalvoordeel te bereiken. Waarom in ziekenhuizen en HBO-instellingen plukjes van de krijtstreepbrigade huisvesten als deze groep ook netjes op de Zuidas kan zitten in een door de staat gecontroleerde entiteit als de Rijksgebouwendienst?

    Er moet veel gebeuren in het onderwijs en de zorg om twintig jaar van een sluipende vervreemdende logica weg te krijgen uit de dagelijkse praktijk. De overdracht van het vastgoed is zeker geen panacee. Het is wel een begin van een politieke heroriëntatie waarbij de staat niet meer alleen als probleem wordt weggezet en de markt niet meer synoniem is voor efficiëntie. Het pakt een aantal praktische problemen aan, is goedkoper en maakt de machtsbasis van de professionele bestuurders kleiner. Dit zou een mooie oogst zijn van de bezetting van het Maagdenhuis.

    Medewerkers of gebouwen?
    De komende paar jaar, in ieder geval tot 2020 gaat de UvA in totaal een krappe 80 miljoen verlies draaien om gebouwen neer te zetten en de rente over haar schuld te betalen. Dit is het kader dat de komende jaren allesoverheersend zal zijn bij beslissingen. We moeten ons vragen stellen over middelen en doelen. Tegen welke prijs moeten we nieuwe gebouwen willen neerzetten? Voor 80 miljoen kunnen ruim 1000 voltijds medewerkers een jaar lang werken. Dit CvB is op een rijdende trein gestapt waar gaandeweg het eindstation uit het oog is verloren. Maar door af te treden neemt de financiële ruimte niet toe. Het is tijd voor landelijke politici om te stoppen met dit experiment en te beginnen met het nationaliseren van het vastgoed van de gehele semipublieke sector, te beginnen bij de zorg en het onderwijs.

    http://www.ftm.nl/column/na-het-maagdenhuis-nationaliseer-vastgoed-semipublieke-sector/

    S&A PP

  2. Laat de rijken de kaasschaaf maar zelf betalen. Met een uitkering van 912 euro per maand moeten mensen zeker zelf de schaaf aanschaffen als dat ding drie keer per dag over de rug gehaald wordt. Kapitalisten werken zo niet echt voor hun geld als ze het roven bij de lagere klassen door die af te stropen. We gaan hier hoe dan ook niets mee opschieten: heel het systeem moet anders. Pas dan komt er een verandering die we allen graag willen zien. Dat is voor die rovers ook beter: werken levert meer op.

Reacties zijn gesloten bij dit onderwerp.